Παράσιτα στο ανθρώπινο σώμα: φωτογραφίες, σημεία και συμπτώματα, τύποι, θεραπεία

Τα παράσιτα στη βιολογία θεωρείται ότι είναι εκείνοι οι οργανισμοί που ασκούν τη ζωτική τους δραστηριότητα σε βάρος ενός άλλου οργανισμού διαφορετικού βιολογικού είδους.

Μια τέτοια ζωτική δραστηριότητα του παρασίτου δεν αποφέρει κανένα όφελος στον οργανισμό ξενιστή και, στην καλύτερη περίπτωση, η αλληλεπίδραση δεν οδηγεί στην ανάπτυξη αρνητικών επιπτώσεων.

Στη χειρότερη περίπτωση, το παράσιτο προκαλεί το θάνατο του ξενιστή. Σε αυτήν την περίπτωση, είτε το παράσιτο διαφεύγει στο εξωτερικό περιβάλλον, είτε ο θάνατος των αρθρώσεων.

Οι παρασιτικές ασθένειες των ανθρώπων είναι γνωστές πρακτικά από την πρωτόγονη εποχή της ανθρώπινης ύπαρξης. Το γεγονός αυτό αποδείχθηκε κατά τη διαδικασία παρατήρησης της συμπεριφοράς των άμεσων προγόνων των ανθρώπινων πιθήκων. Τα παράσιτα που κατοικούν στο μαλλί ανιχνεύονται από πιθήκους και απομακρύνονται το ένα από το άλλο. Αυτή η διαδικασία έχει έναν πολύ σημαντικό χαρακτήρα της κοινωνικής αλληλεπίδρασης.

Η ανθρώπινη δυσανεξία στην εμφάνιση σπυριών και τρυπών στο δέρμα χρονολογείται επίσης από την πρώιμη εποχή της ανθρώπινης ύπαρξης. Ορισμένα παράσιτα εντόμων σε τροπικές ζώνες μπορούν να βάλουν τις προνύμφες τους στο δέρμα. Αυτό οδηγεί σε μια αντανακλαστική ώθηση να τα συμπιέσετε από το δέρμα.

Διάφοροι ελμινθοί που επηρέασαν τα μάτια, το δέρμα και το γαστρεντερικό σωλήνα περιγράφηκαν από αρχαίους επιστήμονες. Τον 18-19ο αιώνα, με την ανάπτυξη και την εισαγωγή μικροσκοπίας στην ιατρική πρακτική, οι επιστήμονες διαπίστωσαν τις αιτίες και τους τρόπους μετάδοσης παρασίτων που μπορούν να προκαλέσουν συγκεκριμένες ασθένειες στον άνθρωπο.

• Οι αρχές του 20ού αιώνα και η ανακάλυψη αντιπαρασιτικών παραγόντων επέτρεψαν στην ανθρωπότητα να αντιμετωπίσει τις περισσότερες παρασιτικές ασθένειες.

Έτσι, η ανθρωπότητα συνυπάρχει πολύ στενά με διάφορα παράσιτα σχεδόν καθ 'όλη τη διάρκεια της ιστορίας της. Ωστόσο, η σύγχρονη ιατρική επιστήμη επιτρέπει τη γρήγορη και αρκετά ακριβή διάγνωση ολόκληρου του φάσματος των παρασίτων, γεγονός που δίνει στους γιατρούς την ευκαιρία να θεραπεύσουν τέτοιες ασθένειες στο συντομότερο δυνατό χρόνο και με ελάχιστους κινδύνους για τους ασθενείς.

Ο γενικός ιατρός θα βοηθήσει στον εντοπισμό των παρασίτων στο ανθρώπινο σώμα, των συμπτωμάτων και της θεραπείας. Μερικές φορές οι ειδικοί των μολυσματικών ασθενειών με μια πιο περιορισμένη εξειδίκευση - παρασιτολόγοι - μπορούν να εμπλακούν για αυτό.

Τι είναι οι παρασιτικές ασθένειες;

Οι παρασιτικές ασθένειες είναι νοσολογίες που προκύπτουν μετά την εισαγωγή (εισβολή) βιολογικών παραγόντων στο σώμα. Τα τελευταία αναφέρονται στην ομάδα των ανθρώπινων παρασίτων. Η συμπτωματολογία τέτοιων ασθενειών είναι εξαιρετικά διαφορετική και εξαρτάται ακριβώς από τον παράγοντα που έχει ριζώσει και ασκεί τη δραστηριότητα ζωής του στο σώμα.

Σύμφωνα με τον τρόπο που τα παράσιτα επηρεάζουν το ανθρώπινο σώμα, συνήθως χωρίζονται στις ακόλουθες ομάδες:

1. Εξωπαρασίτες που επηρεάζουν το ανθρώπινο δέρμα και τα μαλλιά.
2. Η τοξική επίδραση των απορριμμάτων του παρασίτου στο σώμα.
3. Βλάβη στους βλεννογόνους του γαστρεντερικού σωλήνα και των πνευμόνων από παράσιτο.
4. Σχηματισμός κύστεων και κύστεων στα ανθρώπινα όργανα. Η αύξηση του μεγέθους τέτοιων κύστεων και κύστεων οδηγεί σε συγκεκριμένα συμπτώματα συμπίεσης οργάνων.
5. Διακοπή της φυσιολογικής διέλευσης των τροφίμων μέσω του γαστρεντερικού σωλήνα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εγκεφαλικές αντιλήψεις του εντέρου (συχνότερα στα παιδιά) ή στην ανάπτυξη εντερικής απόφραξης.
6. Τα παράσιτα που ζουν μέσα σε ένα άτομο μπορεί να προκαλέσουν ευαισθητοποίηση και την εμφάνιση μη ειδικών αλλεργικών αντιδράσεων.
7. Τα μικροπαρασίτα μπορούν να διαταράξουν τη λειτουργία των αιμοσφαιρίων, προκαλώντας πυρετό και δηλητηρίαση.
8. Η επίδραση ορισμένων τύπων παρασίτων στο σώμα όχι μόνο οδηγεί σε σοβαρά συμπτώματα, αλλά μπορεί επίσης να οδηγήσει σε ανεπάρκεια οργάνων ή θάνατο.

Μια τέτοια ποικιλία αρνητικών επιπτώσεων από παράσιτα που εμφανίζονται στο σώμα οφείλεται σε διαφορετικά βιολογικά είδη που εισάγονται στα ανθρώπινα όργανα. Ωστόσο, μια τέτοια βιολογική ποικιλότητα παρασίτων που ζουν στο ανθρώπινο σώμα επέτρεψε στους γιατρούς να εντοπίσουν συγκεκριμένα σημεία παρασιτικών ασθενειών.

Παράσιτα που ζουν στο ανθρώπινο σώμα

Οι κύριοι τρόποι της ανθρώπινης μόλυνσης από παράσιτα εξαρτώνται από τον κύκλο ζωής του βιολογικού οργανισμού, ο οποίος είναι ο αιτιολογικός παράγοντας της παρασιτικής νόσου.

Οι γιατροί εντοπίζουν τους τρόπους του παρασίτου για να διεισδύσουν σε ένα άτομο όπως:

• Διαδρομή επαφής.Είναι χαρακτηριστικό των εξωπαρασίτων εντόμων, καθώς και ορισμένων ελμινθών που ζουν κυρίως στο νερό, οι προνύμφες των οποίων διεισδύουν κάτω από το ανθρώπινο δέρμα. Μπορείτε να μολυνθείτε με αυτόν τον τρόπο τόσο από ένα άρρωστο άτομο όσο και από μολυσμένα λευκά είδη, κλινοσκεπάσματα, είδη προσωπικής ή δημόσιας υγιεινής και ούτω καθεξής.
• Στοματική οδός κοπράνωνλοίμωξης. Εμφανίζεται όταν οι κύστεις του παθογόνου εισέρχονται στην τροφή μετά από επαφή με μολυσμένα κόπρανα, κυρίως από ζώα. Μπορεί επίσης να παρατηρηθεί αυτόματη εισβολή - μόλυνση ενός ατόμου εάν δεν τηρείται η προσωπική υγιεινή και ούτω καθεξής.
• Μόλυνση.Το παθογόνο εισέρχεται στην κυκλοφορία του αίματος όταν συνθλίβονται τα μολυσμένα έντομα.
• Μεταδοτική λοίμωξη.Το παράσιτο εισέρχεται στην κυκλοφορία του αίματος όταν δαγκώνεται από έντομο που μεταφέρει την ασθένεια. Τις περισσότερες φορές, αυτή η οδός μετάδοσης είναι τυπική για τα απλούστερα παράσιτα, για παράδειγμα, την ελονοσία.
• Σεξουαλικά μεταδιδόμενη λοίμωξη.Είναι χαρακτηριστικό τόσο για τις σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες που προκαλούνται από τα παράσιτα όσο και για ορισμένα ελμίνθια που μπορούν να επηρεάσουν την ουροποιητική και γεννητική οδό ενός ατόμου.

Τα πρωτόζωα, τα ελμινθάρια (στρογγυλά και επίπεδη σκουλήκια), τα έντομα, καθώς και ορισμένοι τύποι μυκήτων αποδίδονται στις αιτίες των παρασιτικών ασθενειών.

Η εμφάνιση ανθρώπων με αυτά τα είδη εξαρτάται από τη γεωγραφική και κλιματική ζώνη. Ως εκ τούτου, το φάρμακο κάθε χώρας διατηρεί τα δικά του αρχεία και μια λίστα παρασίτων που είναι ειδικά για αυτήν.

Οι βιολογικοί οργανισμοί που εισέρχονται στο ανθρώπινο σώμα έχουν μελετηθεί λεπτομερώς τόσο από ιατρικούς βιολόγους όσο και από γιατρούς, οι οποίοι κατέστησαν δυνατή την σαφή ταξινόμηση όλων των βιολογικών ειδών που μπορούν να προκαλέσουν παρασιτικές ασθένειες:

• Οι απλούστεροι οργανισμοί (αμοιβαία, balantidiasis, babeosis, Chagas νόσος, λεϊσμανίαση, ελονοσία, giardiasis, trypanosomiasis, toxoplasmosis, trichomoniasis).
• Helminths. Μερικές φορές χρησιμοποιείται ο όρος σκουλήκια (ασκαρίαση, μικροκυτταρίτιδα, διφυλοβοθρίαση, ντρακκίαση, κλονορχίαση, οπίσθωση, ισχυροειδοειδίαση, τενίαση, φασολιολάση, σχιστοσωμίαση, εντεροβίαση, εχινοκοκκίαση).
• Εξωπαρασίτες (ψείρα (ηβική, κεφαλή, ρούχα), αποδημία, ψύλλοι, κοριοί, ψώρα).

Σημάδια παρασίτων στο ανθρώπινο σώμα

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν ακριβή σημάδια παρασίτων στο ανθρώπινο σώμα και δεν υπάρχουν συμπτώματα που να υποδεικνύουν αυτό ή αυτόν τον τύπο παρασιτικής λοίμωξης. Αυτό οδηγεί στο γεγονός ότι για μια ακριβή διάγνωση, για παράδειγμα, ελμινθίαση, απαιτούνται συγκεκριμένες εξετάσεις.

Από την άλλη πλευρά, σχεδόν όλες οι απολύσεις διαγιγνώσκονται πολύ απλά - με βάση την κλινική εικόνα και την παρουσία ενός συγκεκριμένου τύπου εντόμου στο δέρμα.

Σε γενικές γραμμές, όλα τα συμπτώματα των παρασιτικών ασθενειών μπορούν να ομαδοποιηθούν στις ακόλουθες ομάδες:

1. Κνησμός και δυσφορία στο δέρμα που προκαλείται από εξωτερικά παράσιτα μαλλιών και δέρματος (ψύλλοι, ψείρες και άλλα). Ένα δερματικό εξάνθημα που μοιάζει με ακμή και φαγούρα συνδέεται συχνά με μια κατάσταση όπως η αποδημία (ένας ειδικός τύπος ακάρεων).
2. Πόνος σε διάφορα μέρη του σώματος που προκαλείται από την εισαγωγή παρασίτου στο δέρμα και τους μύες (ορισμένοι τύποι σκουληκιών που ζουν στο νερό).
3. Πόνος στα μάτια, θολή όραση.
4. Πόνος στους πνεύμονες, βήχας στο φλέγμα (αυτή η κατάσταση μπορεί να είναι τυπική για τη μετανάστευση των προνυμφών ascaris στους πνεύμονες, καθώς και με εχινοκοκκικές κύστες των πνευμόνων και ούτω καθεξής).
5. Η ναυτία, ο έμετος, η διάρροια είναι πολύ κοινά συμπτώματα των περισσότερων ελμινθών που παρασιτούν στον πεπτικό σωλήνα.
6. Ο ίκτερος, διαταραχές του ήπατος και της χοληφόρου οδού, ηπατική ανεπάρκεια. Αυτά τα συμπτώματα εμφανίζονται με ελμινθές που επηρεάζουν το ήπαρ και τη χοληφόρο οδό, καθώς και με την ελονοσία στο ύψος της νόσου.
7. Πόνος στο στομάχι.
8. Εντερική απόφραξη λόγω κλεισίματος του εντερικού αυλού με μεγάλο αριθμό σκουληκιών ή μεγάλων αντιπροσώπων επίπεδων σκουληκιών.

Όλα αυτά τα συμπτώματα της παρουσίας παρασίτων στο ανθρώπινο σώμα, ελλείψει δεδομένων για άλλη παθολογία, θα πρέπει να ωθήσουν τον γιατρό να σκεφτεί μια παρασιτική ανθρώπινη ασθένεια και να χρησιμεύσει ως βάση για διαγνωστικές και εργαστηριακές μελέτες.

Διαγνωστικά παρασίτων στον άνθρωπο

Ανάλογα με τον τύπο του παρασίτου που έχει εισβάλει στο ανθρώπινο σώμα, διεξάγεται μία ή άλλη έρευνα. Εάν μιλάμε για εξωτερικά εξω παράσιτα, τα οποία είναι κυρίως έντομα, τότε η διάγνωση της νόσου περιορίζεται συνήθως σε μια γενική εξέταση, καθώς και σε μικροσκοπία εντόμων.

Η γενική εξέταση παρέχει συνήθως ακριβή διάγνωση και κατάλληλη θεραπεία ή απολύμανση του τριχωτού της κεφαλής ή του δέρματος. Σε περίπτωση αποδημίας ή ψώρα, η διάγνωση μπορεί να αποδειχθεί εύκολα με βάση τη θέση του εξανθήματος και την παρουσία κνησμού.

Τα θραύσματα που λαμβάνονται για μικροσκόπηση σε αυτήν την περίπτωση επιβεβαιώνουν τη διάγνωση ενδοδερμικών παρασίτων.

Για τα γαστρεντερικά παράσιτα, η κύρια μελέτη διαλογής (μια διαγνωστική διαδικασία που σας επιτρέπει να αξιολογήσετε γρήγορα και σχετικά πληροφοριακά δεδομένα σχετικά με την παρουσία ή την απουσία της νόσου σε μεγάλο αριθμό ατόμων) είναι η ανάλυση των περιττωμάτων.

• Με ειδική μικροσκοπική εξέταση των περιττωμάτων, ο εργαστηριακός βοηθός αξιολογεί την παρουσία αυγών σκουληκιών, νεκρών σκουληκιών, κάψουλων κύστης και ούτω καθεξής.

Με τη μορφολογία των αυγών ελμινθών, μπορείτε σχεδόν να προσδιορίσετε με ακρίβεια τον τύπο του σκουληκιού που παρασιτίζει στο σώμα. Μερικές φορές στα κόπρανα, τα τμήματα των ταινιών προσδιορίζονται μακροσκοπικά. Στη συνέχεια εξετάζονται με μικροσκόπιο για να διαπιστωθεί η εμφάνιση παρασιτοειδούς σκώληκα στο γαστρεντερικό σωλήνα.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, για παράδειγμα, όταν η διάγνωση παρασίτων στο σώμα είναι αδύνατη με την ανάλυση των περιττωμάτων ή δεν είναι ενημερωτική, χρησιμοποιούνται ανοσολογικές μελέτες. Σας επιτρέπουν να αξιολογήσετε την παρουσία αντισωμάτων σε έναν συγκεκριμένο τύπο ελμινθίου. Δυστυχώς, λόγω της ειδικής ανοσολογικής σχέσης μεταξύ του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος και του παρασίτου, το επίπεδο αντισωμάτων σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να μην αντικατοπτρίζει την πραγματική εικόνα της νόσου.

Στην περίπτωση της ελονοσίας, εξετάζεται μια παχιά σταγόνα αίματος για την ανίχνευση της ελονοσίας PlasmodiumΕπίσης, αξιολογούνται οι γενικοί αριθμοί αίματος, τα επίπεδα των λευκοκυττάρων, καθώς και όλες οι βιοχημικές παράμετροι του αίματος, ειδικά του ήπατος.

Η παρουσία αυξημένου επιπέδου ηωσινοφίλων στο αίμα είναι συχνό σημάδι όχι μόνο αλλεργικών ασθενειών, αλλά και ελμινθικών εισβολών. Αυτό είναι το πρώτο "κουδούνι".

Μερικές φορές τα ελμίνθια στο γαστρεντερικό σωλήνα είναι ένα διαγνωστικό εύρημα κατά τη διάρκεια ακτινογραφιών αντίθεσης, κυστεοσκόπησης, FGDS, κολονοσκόπησης.

Πώς να απαλλαγείτε από τα παράσιτα στο ανθρώπινο σώμα;

Η θεραπεία των παρασιτικών λοιμώξεων πρέπει να πραγματοποιείται μόνο από γιατρό, σύμφωνα με ορισμένους κανόνες.

Η αυτοθεραπεία και η παραδοσιακή ιατρική σε τέτοιες περιπτώσεις δεν οδηγούν σε βελτίωση και μερικές φορές μπορεί να είναι θανατηφόρα.

Είναι επίσης σημαντικό να παρέχεται προληπτική θεραπεία για όλα τα μέλη της οικογένειας και τις επαφές.

Τα ανθρώπινα εξωπαρασίτα, που παρασιτίζουν σε τριχωτές περιοχές του σώματος, καταστρέφονται με ειδικά απολυμαντικά. Συνήθως, μία μόνο θεραπεία που ακολουθείται από υγιεινό πλύσιμο είναι αρκετή για να σκοτώσει τους εξωπαρασίτες.

Όσον αφορά τους τύπους παρασίτων του δέρματος (ψώρα, demodicosis), χρησιμοποιήστε ειδικές αλοιφές που περιέχουν εντομοκτόνα έναντι τέτοιων οργανισμών.

Τα αντι-ελμινθικά χρησιμοποιούνται έναντι στρογγυλών και επίπεδων σκουληκιών, τα οποία δρουν στον κύριο αυλό του γαστρεντερικού σωλήνα ειδικά στα ελμινθία. Ανάλογα με τον βιολογικό τύπο ελμίνθου, χρησιμοποιούνται διάφορα θεραπευτικά σχήματα (από ένα δισκίο έως μια σειρά μαθημάτων).

Τέτοια φάρμακα πρέπει να χρησιμοποιούνται αυστηρά υπό την επίβλεψη ιατρού, προκειμένου να αναγνωρίζονται έγκαιρα οι αρνητικές επιδράσεις και οι παρενέργειες των φαρμάκων.

Καμία άλλη μέθοδος θεραπείας, προγράμματα αποτοξίνωσης και ούτω καθεξής δεν μπορεί να οδηγήσει στον πλήρη θάνατο των παρασίτων στο σώμα και, ως αποτέλεσμα, στη θεραπεία ενός ατόμου.